Adelaide kleurt oranje

Dat was het dan, Nederland ligt eruit. Maar wat zijn we ver gekomen, toch? Ik denk dat we best wel trots mogen zijn op Oranje. En ze mogen nog een wedstrijd spelen (tegen Brazilie voor de derde plek), maar ik denk dat dit de meesten weinig kan schelen. De Brazilianen zijn al genoeg vernederd en wij hebben helaas niet kunnen laten zien wat we kunnen tegen Duitsland... dus of we dan 3e of 4e worden? Ach ja.

Dit jaar moesten we het WK natuurlijk beleven vanuit Australie, en van tevoren dacht ik: dat gaat niet makkelijk worden. Australie is niet bepaald een voetballand, het aantal mensen dat het Nederlands team steunt is nou niet echt hoog en daarbij kwam nog eens dat de wedstrijden aanvingen tussen half twee en half zes ’s nachts. Gelukkig is er een facebookgroep waar Nederlanders in Adelaide elkaar kunnen vinden, en al snel werden er plannen gemaakt om met een groep de wedstrijden samen te kijken. Soms was het makkelijk om iets te vinden in de stad, en soms was het iets moeilijker (of onmogelijk) om iets te vinden wat tijdens die tijden open was EN de wedstrijd liet zien. De wedstrijd tegen Australie bijvoorbeeld was een makkelijke, die hebben we dan ook met een grote groep Nederlanders in de kroeg bekeken. Onze verwachting was dat we met een groepje ‘Dutchies’ tussen de Ozzies zouden staan, maar het tegenovergestelde was waar: er waren meer Hollanders dan Ozzies in de kroeg! De eerste goal tegen Aus was natuurlijk fantastisch, en we waren de Australiers in de kroeg dan ook een beetje lachend aan het pesten en troosten (waaronder Tom, hehe) totdat een minuut later de Australische goal viel. Toen was het hun beurt! Ik moet wel zeggen dat de Ozzies echt een fantastische mentaliteit hebben... ze verloren alle wedstrijden maar waren toch super trots op hun team en vonden dat ze het geweldig gedaan hadden. Dat ze de kwalificatie hadden overleefd vonden ze al super mooi! En we konden na de wedstrijd ook gewoon in onze oranje uitrusting over straat hoor, geen rellen zoals in Brazilie ;), de Ozzies zeiden zelfs dat de Nederlanders het goed hadden gedaan.

Het werk was ook erg behulpzaam. Ik kon de dagen na de wedstrijd meestal deels vrij nemen om toch nog een beetje te slapen (ik had toch nog een aantal uren ‘over’ die ik een keer moest opmaken) dus meestal was het wel te doen als we wekker ging om 1 of 4 uur. Tom had er soms wat meer moeite mee, maar toen Australie uit het toernooi was sloot hij zich ook lekker aan bij de oranjegekte en petje af; hij is behalve vanochtend elke keer meegegaan als ik weer eens om 4 uur op wilde staan om voetbal te kijken! Je merkte dat meer en meer Ozzies het Nederlands elftal gingen steunen. Zelfs Billie (het kersverse dochtertje van Toms broer, geboren afgelopen 6 mei), is gespot met een oranje voetbalshirt aan ;). Ook heb ik een aantal nieuwe mensen (Nederlanders) leren kennen tijdens het WK die in Adelaide wonen, altijd leuk!

De komende alineas zijn voor de mensen die zich afvragen hoe het op m’n werk gaat :). Goed! Ik heb inmiddels mijn tweede adviesrapport afgerond, en van de eerste een artikel geschreven (nog niet gepubliceerd). Het eerste rapport is ook gepresenteerd op het internationale HTA congres in Washington DC afgelopen maand, helaas ben ik er niet heen gegaan maar een collega was zo lief om mijn project daar te presenteren. Volgende maand ga ik met m’n supervisor vier daagjes naar Melbourne om naar een congres te gaan en een ander project te presenteren; we zijn namelijk verschillende systematic review softwareprogramma’s aan het uitproberen op onze lopende projecten en met elkaar aan het vergelijken (we gaan er uiteindelijk 1 aanschaffen om mee te werken), en de voors en tegens van elk programma gaan we in Melbourne presenteren aan andere mensen die hier misschien mee gaan werken.

Mijn tweede adviesrapport was ook wel een uitdaging. Ik kan er niet te veel over zeggen omdat de beslissing (om het te vergoeden) nog gemaakt moet worden door de overheid (volgende maand) en het allemaal vertrouwelijk is, maar laten we zeggen dat ik heb kunnen proeven van de belangen en machtsspelletjes in de echte grote boze wereld :P. Mijn eerste rapport was best wel ‘straightforward’: er was voldoende bewijs om aan te tonen dat de test goed, veilig en kosteneffectief zou zijn, dus er was een positief advies uitgebracht en het is uiteindelijk in het ziekenfondspakket opgenomen. De aanvrager blij, patientenverenigingen blij, einde verhaal. Het tweede rapport was anders. Er was eigenlijk helemaal geen bewijs dat wat de aanvrager wilde de gezondheid van mensen op de lange termijn ten goede zou komen (het was een screeningstest). Het zou leiden tot onnodig mensen oproepen voor screening, mensen aan straling blootstellen, en de overheid heel veel gaan kosten. Daarbij komt nog dat de WHO en andere instanties voor het screenen van de populatie die wij moesten beoordelen ook een negatief advies hadden uitgebracht. Ons advies was uiteindelijk ook negatief, en de aanvrager (en mensen die er uiteindelijk geld aan dachten te verdienen) waren natuurlijk niet blij. Het gevolg was een aantal boze brieven aan ons als ‘assessors’ gericht, waar nogal wat lelijke dingen instonden (bijvoorbeeld of we wisten wat voor een hoge pief hij/zij was, dat wij niet wisten waar we over praatten en dat we iemand met verstand van zaken een nieuw rapport moesten laten schrijven). Gelukkig gaf de overheid ons de gelegenheid om erop te reageren, wat we hebben gedaan en waarbij we zo objectief mogelijk zijn gebleven en al hun ‘argumenten’ met bewijs uit onderzoeksstudies ongedaan hebben gemaakt. Ik ben benieuwd wat de uiteindelijke beslissing gaat zijn, en of hun ‘lobby’ veel heeft uitgehaald!

Dat was het wel weer voor nu, ben benieuwd hoe jullie het WK hebben beleefd!

Tot de volgende keer maar weer :).
Groetjes,
Sharon