On top of the world :)

Wat leuk om na drie jaar nog steeds lieve reacties te ontvangen op mijn blog , super om te horen hoe het met jullie thuis gaat (zoals vakanties naar Cuba en hoe de feestdagen tuis waren bijvoorbeeld) en dat mijn ervaringen in het buitenland voor sommigen toch wel herkenbaar zijn.

Tom en ik zijn op goede vrijdag naar Indonesië vertrokken. Het was min of meer een last minute idee… Tom’s broer Remie en partner Ben hadden het plan om voor 9 dagen naar Indonesië te gaan (Jogjakarta), en vroegen of we misschien mee wilden. Toevallig had ik op witte donderdag een deadline op het werk, en ik had te veel uren gewerkt in de weken voor Pasen om de deadline te halen, en dus mocht ik een paar dagen vrij nemen. Kwam dat even goed uit!

We vlogen vanuit Adelaide naar Bali voor een dagje, waar we onze eigen villa met prive-zwembad hadden (voor de prijs van een hotelkamertje in Australië). We konden het verschil in welvaart dus meteen merken… in Australië zouden we ons zo’n villa echt niet kunnen veroorloven. Het was ook meteen verschrikkelijk heet en benauwd, dus we zaten ook al snel met onze Bintang (Indonesisch bier) in het zwembad.
Eenmaal op Java aangekomen (Jogjakarta) beseften we ons meteen dat het heel anders was dan Bali. Op Bali zag je super veel toeristen, westerse kroegen, (beach)clubs en eetgelegenheden, en de taxichauffeurs spraken gewoon Engels… In Jogja ‘not so much’. We zagen nauwelijks toeristen, en de meeste taxichauffeurs spraken geen woord Engels. Gelukkig spreekt Remie aardig wat bahasa (Indonesisch), dus hij regelde alles voor ons. Lekker handig! De locals zien natuurlijk meteen dat wij niet Indonesisch zijn, dus voor een aantal dingen verwachten ze dan meteen dat je veel meer betaalt. Ze hadden voor bepaalde attracties (dierentuin, paleis, tempels etc) bijvoorbeeld een speciale toeristenprijs, die meestal 3 tot 10 keer hoger lag dan de ‘local’ prijs. Vaak accepteerden we dat wel, omdat het op die manier de locals ook een gelegenheid geeft om die locaties te bezoeken, en ze hebben op die manier toch genoeg geld om het te onderhouden door het geld van de toeristen. Maar soms (als de entreeprijs niet te vinden was bij de entree) kijken ze maar net hoeveel ze kunnen vragen, en dan probeerden ze ons gewoon af te zetten. Daar waren we minder gevoelig voor. Iemand vertelde ons bijvoorbeeld dat het 20 Australische dollar per persoon zou kosten toen we een meertje wilden bezoeken, alleen maar om door het hek te komen… ja dag… toen we ons omdraaiden en wegliepen was het ineens “maar” $5 per persoon. Toen dachten we: laat maar, we hebben al geen zin meer :P. Het is maar een meertje, dat kunnen we overal gratis zien!

Op een van de eerste avonden in Jogja hadden we gepland om een vulkaan te gaan beklimmen (mount Merapi). We werden om 10 uur ’s avonds opgehaald, en zouden rond middernacht beginnen met lopen om de zonsopgang te kunnen zien als we de top zouden bereiken (ongeveer 6 uur hiken). Het was van tevoren ons verteld dat het wel moeilijk zou worden, en zonder geslapen te hebben al helemaal… maar we besloten dat het een mooie uitdaging zou zijn. We waren allemaal fit, toch? En we waren nou toch hier :P.
Eenmaal aan de klim begonnen waren we blij dat we het ’s nachts deden en niet in de benauwde hitte die je overdag tegemoetkomt… dan is het volgens mij echt niet te doen. We hadden een klein beetje licht van de maan, en iedereen kreeg ook een hoofdlamp zodat je kon zien waar je liep. Maar wat was het pittig zeg… het was alleen maar steil omhoog, omhoog, omhoog. En hoe verder je kwam, hoe steiler het werd. En had ik verteld dat we onze eigen tassen (in mijn geval met 3 liter water, warme kleren en een grote DSLR camera) ook zelf naar boven moesten sjouwen? Toen we ongeveer een uur van de top verwijderd waren veranderde het landschap. Er was geen bebossing meer en het zag er nu uit als een maanlandschap. We klommen door los zand en lavarotsen, wat betekende dat je met bijna elke stap omhoog er weer twee naar beneden gleed. Ik dacht echt dat we de top nooit zouden halen. Het was maar goed dat het nog donker was, want als ik op dat punt had kunnen zien hoe steil en hoog het nog was, had ik waarschijnlijk opgegeven. Tien minuten voordat we de top bereikten begon het een beetje licht te worden, en mijn benen waren op dat moment zo moe dat ze onophoudelijk trilden. Ik was klaar om een rots op te zoeken en er niet meer vanaf te komen, maar we waren er BIJNA! Met mijn allerlaatste krachten heb ik toen toch de top bereikt, en Ben, Remie en Tom trouwens ook , jeej! We hebben uiteindelijk maar twee van de acht groepsleden bij de laatste stop achtergelaten, de rest had het allemaal gehaald.
En wow, het was het waard hoor. Ik zal proberen een paar foto’s bij dit verslag te voegen. (de vakantiefoto’s zijn via deze link te bekijken: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10153699236069387.1073741848.624884386&type=1&l=5aa7c7e43c)
Wat was het uitzicht prachtig. Het enige nadeel waren de zwavelwalmen die je tegemoet kwamen en stonken naar rotte eieren (het is tenslotte een actieve vulkaan), en mijn hoogtevrees die toch nog even z’n kop liet zien op de top… maar wat een ervaring. Je kreeg echt het gevoel dat je ‘on top of the world’ was.
En toen…. Moesten we weer helemaal naar beneden. Gelukkig had ik een hele lieve gids die me af en toe letterlijk bij de hand nam, anders had ik het denk ik niet zonder botbreuken gered ;). De terugweg was een stuk sneller dan de heenweg, en we zagen zelfs apen in de bomen zitten!

Eenmaal terug in het vulkaandorpje aangekomen was er een lieve mevrouw die voor ons ontbijt had gekookt, super lekkere bananenpannenkoeken, en thee. Maar eigenlijk hadden we op dat moment meer zin in een biertje, ook al was het nog maar 10 uur ’s ochtends. Uitgeput en voldaan kwamen we uiteindelijk weer in ons hotel aan.. iedereen was achteraf toch wel blij dat we de beslissing hadden genomen om het toch maar gewoon te doen.
De dag na de klim moesten we weer vroeg op: om half vier zijn we opgestaan omdat de zonsopgang bij de beroemde ‘Borobudur’ tempel op de planning stond. Nog een hoogtepunt!
De rest van de vakantie was iets meer relaxed en konden we eindelijk slaap inhalen. Ik had een aantal dagen zo’n spierpijn dat ik sowieso niet veel actiefs wilde doen. Zo hebben we de stad bezocht, het locale eten uitgeprobeerd (zoooo veel saté!), tempels en ‘Fort Vredeburg’ bezocht, een Indonesische balletvoorstelling gezien (Ramajana) en zijn we naar de dierentuin geweest, twee dagen nadat het bijna totaal verwoest was door noodweer. Omdat wij geen nieuws hadden gevolgd hadden we dat niet meegekregen, en liepen we nietsvermoedend de dierentuin in…. Overal ontwortelde bomen, takken, hekken verwoest… er waren bijna geen bezoekers (ik snapte niet dat de dierentuin open was?!).. we vroegen ons af hoeveel ontsnapte dieren we zouden tegenkomen, maar dat bleek mee te vallen.

Maar goed, inmiddels zijn we alweer twee weken veilig terug op Australische bodem, en zijn we weer druk aan het werk. Ik weet intussen ook hoe het voelt om een researchartikel klaar te hebben, om vervolgens op PubMed te lezen dat iemand bijna precies hetzelfde heeft gepubliceerd, een week geleden (voor de researchers onder ons)... dus nu wordt het even goed kijken hoe ik mijn werk toch nog onder de aandacht kan brengen, zonder precies hetzelfde te zeggen als het andere artikel.
Ons werk heeft sinds vandaag een nieuwe website (voor geinteresseerden in HTA/public health die willen weten waar ik mee bezig ben: http://www.adelaide.edu.au/ahta/). Ook heb ik afgelopen januari ‘permanent residency’ aangevraagd, maar aangezien het 12 tot 15 maanden duurt voordat het wordt behandeld gaat dat nog wel even duren. To be continued…. (dit verslag is toch al veel te lang)

Groetjes!
Sharon